Шлях на Парнас для паэта быў лёгкім,
Як і прыступкі радкоў вершаваных.
А адшукаў ён натхнення вытокі
Там, дзе валожынскі край сінявокі,
Край, што Купалам яшчэ ўшанаваны!..
З радасцю прымуць паэта ў абдымкі
Сцежкі маленства, прапахлыя бэзам.
Прымуць, як сына, – лясныя сцяжынкі,
Што пралягаюць ля вёскі Лягезы…
Гэта пасля Пугачы будуць сніцца,
Клікаць здалёк з мітуслівай сталіцы.
Будуць чакаць яго, бы для забавы,
Мілыя сэрцу малюнкі і з’явы!..
З гэтых сцяжын браў у свет ён напрамак,
Шчасця шукаў, як дарогу да Храма,
Толькі не скажаш, што ім упіваўся,
Бо летуценнікам так і застаўся!..
…мабыць, аднойчы ранкам лагодным
Стане мой сябра – паэтам народным…
Кім бы ні стаў ён пасля ў Беларусі,
Я даражу ім і ганаруся!..
Я яму зычу – вандроўнага шчасця,
Чыстай любові, што нібы прычасце,
Зычу такім заставацца заўсёды,
Хто не ганяўся за славай ці модай,–
Не мітуслівым, не мнагаслоўным…
Майстрам лірычным і адмыслоым!..
Шлях на Парнас для яго быў не мэтай,
Проста такая ўжо доля паэтаў:
Хоць на вяршыні, навідавоку, –
Толькі заўсёды паэт адзінокі,
Як пілігрым, што падобны на Круза…
…Шчасце, што побач ёсць ціхая Муза!..
|
|
